از آسمان به سمت سفره های غذا

آن زمان که از سوی سیبری به سمت شالیزارهای مرده این سرزمین پر می گشودی نمی دانستی پایان مسیر است. پایان آزادانه در آسمان اوج گرفتن و مقصد، تخته های سلاخی بازار تاریک و پرخونیست که جسم بی جانت را یک راست به داخل سفره غذا می فرستند و دوستانت را درحالی که بالهایشان را با خشونت می پیچند در گونی ها می اندازند تا به اسارتگاه ابدی ببرند. اسارتگاهی که جز برای دلالان و شکارچیان هیچ توجیهی ندارد و تو چه مظلومانه به سمت قتلگاهت بال گشودی و چه مظلومانه رویای آرامش و بازگشت دوباره را می دیدی.